WEGGEWAAIDE PARASOL 

 

Het was een prachtige zomermiddag. De lucht was helblauw, maar er stond wel een bijzonder sterke wind. Geen probleem bij een temperatuur van iets boven dertig graden. Heerlijk zo’n wind die voor enige verkoeling zorgt op de fiets.

 

Ik had net een mooie fietstocht gemaakt toen de deurbel ging. Toen ik opende zag ik achterbuurvrouw Ans staan met een ongeruste blik. Ik dacht meteen: ‘Wat is er aan de hand?’ en wilde daarnaar vragen. Maar dat was niet nodig. Bijna stotterend zei ze: ‘Is er uh…, is er een…, heeft u mijn parasol gezien?’

 

Ik dacht: ‘Wat een vreemde vraag’, maar nadat ik haar even had laten uitleggen wat er precies aan de hand was, heb ik haar meegenomen naar mijn achtertuin. Die grenst meteen aan die van de buren. Er staat een hoge schutting tussen zoals bij de meeste huizen in mijn wijk.

 

Eenmaal in de tuin keek de buurvrouw met verbazing rond en schudde toen langzaam nee. ‘Ik begrijp er niets van’, zei ze met nog steeds die ongeruste blik. ‘We hebben boven uit het raam gekeken en zien nergens onze parasol die vanmorgen nog opengeklapt op het grasveldje stond. We dachten misschien dat hij over de schutting was gewaaid. Dat konden we niet goed zien van bovenaf. Maar nee hoor.’ Teleurgesteld liep ze naar de zijkant van mijn huis en verdween via het gangetje en de poort.

 

Een paar dagen later stond ze weer voor mijn deur en vertelde dat de parasol eindelijk terecht was. Buurman Karel, van enkele huizen verderop, had hem vanaf de eerste dag al in zijn tuin bewaard. Maar hij wist niet van wie het ding was. ‘We hoorden het toevallig van onze overburen die bij Karel op de koffie waren geweest. We klappen de parasol voortaan op tijd dicht als het zo hard waait.’

 

Voor meer verhalen klik hier

Mijn nieuwe boek klik hier