VERGISSEN IS MENSELIJK

 

Er liep een groep jongeren door Aken die duidelijk bezig waren met een schoolopdracht. Ik schatte de leeftijd van hen rond de vijftien jaar. Ze hadden allemaal een rugzakje bij zich. Bij sommigen stak daar een grote plastic fles uit. Het was een warme dag. Genoeg drinken bij je hebben is dan een must.

 

Ik begreep niet goed wat de schoolopdracht precies was en heb daar ook niet naar gevraagd. Ik wist niet of die Nederlandse bemoeizucht op prijs zou worden gesteld. Aanvankelijk was de groep een geheel, maar later kwam ik steeds plukjes tegen.

 

Kennelijk waren ze op zoek naar verschillende dingen. Een groepje zag ik bijvoorbeeld bij het standbeeld van Karel de Grote en een ander was duidelijk op de architectuur gericht en stond vol bewondering naar het prachtige stadhuis te kijken.

 

Weer een poos later waren de groepjes opgesplitst. Gezichten die ik meende te herkennen van eerder uit een groep, zag ik nu als eenlingen ergens ronddolen.

 

Een enkeling had er kennelijk genoeg van. Een knul had een vreemde rustplek uitgekozen. Hij zat met zijn rug tegen een muur vol graffiti. In plaats van zijn dorst te lessen door een grote fles aan zijn mond te zetten, had hij een groen plastic bekertje voor zich op de grond staan, met een drankje erin. Toen gebeurde er iets bijzonders.

 

Een toerist kwam voorbijlopen en bleef even voor de knul staan. Na een paar tellen aarzelen mikte hij een munt in het groene bekertje. Pas toen door de munt het drankje uiteenspatte en hij de jongen verbaasd zag kijken, begreep de toerist zijn verkeerde inschatting.

 

Voor meer verhalen klik hier

Mijn nieuwe boek klik hier