VAN KOUD NAAR WARM

 

Het was ’s morgens koud op de fiets. Slechts vijftien graden. En wat doen sommige mensen dan, die een dag warm weer gewend zijn? Die gaan op pad in korte broek en T-shirt. Maar ik had een jack aan en daar mijn knalgele windjack overheen. Heerlijk. Ik fietste door het mooie heuvelland van Zuid Limburg naar Aken en dacht: zou het daar warmer zijn?

 

Toen ik de koffie in Vaals voorgezet kreeg en op mijn telefoon wilde gaan lezen, zei ik tegen de ober: ‘Ik ga even mijn leesbril halen.’ Ik wees naar mijn fiets die buiten stond. De ober snapte dat ik daarom even wegliep en zei: ‘Ik moet er ook maar eens een aanschaffen, dan kan ik de rekeningen beter lezen als ik ze aan de klanten geef.’

Ik kon het niet laten om te zeggen: ‘Ligt aan de leeftijd.’ Daarna verontschuldigde ik me snel omdat ik plotseling een minder klantvriendelijke blik van de man zag. Ik kreeg gelukkig een vriendelijk lachje terug.

 

Terwijl ik doorfietste fantaseerde ik een nieuwe uitdrukking: ‘Na koffie komt zonneschijn,’ en hoopte dat dit waar zou worden. En warempel toen ik in Aken aankwam was de stad zonovergoten. Het werd per kwartier warmer dan de vijftien graden waar de dag mee begonnen was.

 

Ik fietste door naar het centrum en plofte daar op een bank neer, na veel vermoeiende kilometers. Daar viel me iets op. Veel Duitsers hebben korte benen. Je haalt de Nederlandse toeristen er zo tussenuit. Eigenlijk hoef je dan ook alleen maar je oren open te zetten. Nederlandse toeristen maken dikwijls veel lawaai. Maar ja, uitbundigheid hoort bij een vrolijk dagje uit.

 

Op de terugweg vond ik het warm op de fiets, na uren zonneschuin bij blauwe lucht. Ik moest denken aan mijn gedachten van ’s morgens over die korte broek en dat T-shirt. Die had ik helaas niet bij me.

 

Voor meer verhalen klik hier

Mijn nieuwe boek klik hier